ورزش بانوان کشور مدت هاست تبدیل به حیاط خلوت مدیران واخورده و ناکام سیاسی شده است که عرصه مدیریت ورزش بانوان را جولانگاهی برای عرض ارادت های قومی و خویشاوندی و جناحی قرار داده اند.

آنقدر فوتبال حاشیه دارد که در بین هیاهویش الباقی ورزش های قهرمانی به چشم نیایند و به طریق اولی ورزش بانوان که اصلا دیده نمی شود.

مدت هاست که حجاب در ورزش کشور به یک موضوع کاملا حاشیه ای و از دید برخی مسئولین یک نوع مزاحمت در روند پیشرفت ورزش قهرمانی تبدیل شده است.

به راستی چرا باید در فدراسیون کشوری اسلامی، مسئله حجاب بانوان آنقدر بی اهمیت باشد، تا جایی که برای یک بانوی محجبه که تمایل دارد شادی اش را بر روی سکوی قهرمانی با چادر در بین مردم تقسیم کند، حواشی متعددی درست شود و هنگامی که اصرار و مقاومت این بانوی محجبه بر حفظ پوشش چادر را می بینند وقاحت را تا جایی پیش می برند که حق حضور در مسابقات داخلی و حتی تمرین در باشگاه های رسمی را از او صلب می نمایند.

شاید باورش کمی سخت باشد اما این درد بزرگ مدت هاست گریبان گیر فدراسیون های ورزشی کشور شده است.

سمیه حیدری ، بانوی محجبه جودوکار که قریب به ۱۵ سال وارد این ورزش شده است و افتخارات متعددی را برای کشور رقم زده است؛ اکنون به دلیل اصرارش بر ترویج رفتار و پوشش بانوی اصیل مسلمان در ورزش کشور، مورد آماج اتهامات متعدد و بعضا زننده از سوی مسئولان فدراسیون جودو قرار گرفته است و اکنون از جانب هیچ ارگانی حمایت نمی شود.

جای تاسف است که حیدری درست بعد از آنکه با پوشش چادر بر روی سکوی مسابقات قهرمانی می رود و مورد تقدیر مقام معظم رهبری قرار می گیرد به یک باره از سوی فدراسیون جودو مورد غضب قرار می گیرد و از دایره ورزش قهرمانی حذف می شود.

حال سوال اینجاست...

آیا پذیرش حجاب در ورزش کشور از سوی مسئولان آنقدر سخت است که بهاء آن ریختن آبروی بانویی باشد که به عشق حضرت زهرا (س) و به خاطر شادی دل رهبرش حاضر است تمام تهمت ها را به جان بخرد اما در سکوی المپیک با داشتن حجاب به جهان ثابت کند که تمام زندگی اش را فدای خاک پای رهبر و اسلام می کند.

آیا اعتراض یک بانوی محجبه که مقید به رعایت همه شرعیات است و حاضر نیست در تمرینات مشترک خانم ها و آقایان شرکت کند؛ آنقدر برای آقایان مسئول گران تمام شده است که یک دختر را به این نتیجه برسانند که امنیتی در فدراسیون ندارد و با آبرو و حیثیت او بازی شده است؟

جالب است بدانید که یکی از دلایل واهی مسئولین ورزش کشور در مخالفت و اصرارشان به سمیه حیدر مبنی بر کنار گذاشتن چادر این استدلال پوچ است که "اگر با چادر روی سکو بروی باعث حذف و محرومیت فدراسیون خواهی شد"

تاسف بار تر از آن ، این است که هیچ ارگان و سازمانی در عین اطلاع، در واکنش به این قضایا و تمرینات مختلط اعتراض نمی کند و همچنان با سکوت همراه با رضایتمندی خود کسب رتبه و تولید قهرمان را بر پرورش پهلوان ارجح می دانند.اگر پرورش پهلوان هدف غایی و نهایی ورزش است که هست! چرا این ورزش بانوان از این اصل مستثنا شده؟پهلوان پروری کجای ورزش بانوان ایستاده است؟

آنچه در بین مخاطبین ورزش دنیا جلب توجه نموده و مایه افتخار برای ایران است قطعا مقام های دو و یا سه رقمی ! ورزش بانوان نیست بلکه همین اصرار و علاقه ورزشکاران زن ایرانی به حجاب و پوشش اسلامی است و این همان نکته ای است که مسئولین درک نکرده اند.

ورزش بانوان کشور مدت هاست تبدیل به حیاط خلوت مدیران واخورده و ناکام سیاسی شده است که عرصه مدیریت ورزش بانوان را جولانگاهی برای عرض ارادت های قومی و خویشاوندی و جناحی قرار داده اند.

آن چه واضح و مبرهن است از قِبل مدیریت حال حاضر ورزش بانوان کشور و خاصه فدراسیون های ورزش های رزمی و جودو پهلوانی بالیده نمی شود